Het mooie van meditatie is vaak dat het vooral om je heen erg stil is. Je bent op een mooi rustig plekje alleen of samen met anderen om stil te zijn. De stilte om je heen is vaak in schril contrast met datgene dat tussen je oren gebeurt. Daar is het eigenlijk zelden stil en als het stil is, dan merk je dat niet. Pas wanneer je een geluidje of een gedachte bewust wordt, dan pas merk je hoe sereen het was, daarvoor.
Het doet me denken aan een stilte retraite van een tijdje geleden. We waren op een prachtige plek. Ik liep na een geleide meditatie alleen naar buiten. De wereld was prachtig wit, sneeuw dwarrelde uit de lucht, een beekje kabbelde voor mijn voeten en ik keek naar een prachtige sterrenhemel. Even was er niets, stilte… en toen kwam de eerste bewuste gedachte…”als je hier nog langer in de sneeuw blijft staan, dan worden je voeten nat en koud”.
Ik moest grinniken om die gedachte die mij het hier in stilte zijn, probeerde te beletten. Het ego die met zijn doorgeschoten beschermingsdrang, mij naar binnen wilde sturen. Ha! Ik had hem door! Lang leve bewustzijn!
Twee minuten later liep ik naar binnen…..
Nog geen reacties.