De Amerikaanse schrijver Norman Mailer zei ooit dat de enige echt belangrijke ervaringen in het leven van een mens, de ervaringen zijn waarvan de je de afloop niet kunt voorspellen. Dat was, volgens hem, de ware definitie van existentialisme. Alleen die ervaringen maken je als mens completer. Niets zo dodelijk als elke dag hetzelfde doen, risico’s mijden en controle willen hebben over de omgeving.
Ik denk dat ieder wel een ervaring uit zijn herinnering kan opdiepen waarvan je vooraf de afloop niet kon voorspellen. De tevredenheid en soms zelfs euforie te voelen als de ervaring in het ongewisse een goede afloop blijkt te hebben. De existentie wordt weer even op een prettige, berustende manier bevestigd. Alles is goed.
En dan zijn er soms de onvoorspelbare ervaringen zonder goede afloop. Dat de hoop dat iets goed zou aflopen maar ijdel blijkt te zijn. Het zijn ervaringen die het vertrouwen in onze existentie aan het wankelen brengen. De vanzelfsprekendheid van het leven blijkt een illusie.
Ervaren zonder vangnet.
Zoals Mailer zegt, ze maken je als mens completer. Het vereist moed om in onze over- geïnformeerde maatschappij waar alles al gedaan lijkt en geregistreerd op internet, een ervaring aan te gaan zonder duidelijke afloop. Even googelen hoe dat gaat, even kijken hoe iets moet, even zien wie dat is…. de verrassingen worden steeds schaarser. Elke pijn van mogelijke afwijzing, mislukking of deceptie wordt geminimaliseerd met een internet-zoektocht naar informatie. En zo proberen we de risico’s te mijden en leven we in de waan van een schijnbare controle.
Misschien kijken we te vaak uitgebreid over de rand en zouden we eigenlijk eens een sprong moeten wagen. Zonder te weten hoe diep het is, of hoe ver het is naar de andere kant. Een sprong met het vertrouwen dat elke afloop is wat het is. Zonder oordeel of spijt, maar met het inzicht dat jij degene bent die de sprong gemaakt hebt, jij.
Nog geen reacties.