En dan komt soms zomaar ineens oud nieuws naar boven, je mind binnen-gesijpeld. Oud nieuws. Oud verdriet. Oud qua informatie, nieuw qua pijn. Pijn, die ergens in je lijf verscholen is gebleven. Niet genoeg aandacht aan gegeven toen het nodig was. Misschien was het toen al te pijnlijk. Weggeschoven, doorgeleefd. Pijn is net een olifant. Het vergeet je nooit. Het laat je misschien een tijdje in de waan dat je oké bent en dat het allemaal prima verwerkt is. Zolang dat nodig is. Er komt echter een moment dat de pijn zegt: Nu ben ik aan de beurt. Nee, geen gemaar, geen gerationaliseer, aan de kant allemaal; ik ga laten voelen. Onverbiddelijk en onontkomelijk. De pijnervaring kan heel intens en beangstigend zijn.
De eerste neiging is om de pijn te bevechten met het meest machtige wapen wat we hebben, de mind. Die fantastische mind die alles wat pijn doet kan categoriseren, objectiveren en relativeren. “Hier moet je even doorheen. Dit heb je al eens eerder gehad.Wat stel je je toch aan, dit is toch al lang geleden; nou, kop op er zijn ergere dingen etc. etc.
Het belangrijkste advies blijft achterwege: Ga maar even zitten, ga maar voelen. Voel je pijn. Je gevecht ertegen verhevigt alleen maar de pijn. Wees maar niet bang, huil maar, je zal niet overrompeld worden door de pijn als je wil voelen. Voelen wat er is. De pijn wil je alleen maar vertellen dat er nog niet genoeg aandacht is geweest. Aandacht voor wat er was en is. Hij is niet je vijand, maar een betrouwbare gids naar verwaarloosde emoties en niet gevoeld gevoel. Bespaar jezelf het gevecht en geef de pijn de aandacht die het verdient. Eerst voelen, dan kijken.
Nog geen reacties.