Tijdens de opleiding voor coach/counselor leerde ik werken met verschillende methodieken,werkvormen en gesprekstechnieken. Het is soms een uitdaging om in al dat technisch en methodisch denken tijdens het coachtraject, mede-mens te blijven. Het werkelijk menselijke contact als belangrijkste werkbare component in het coachtraject. Ik hoor u denken ( en/of mezelf?): Vaag hoor: “werkelijk menselijk contact”. Ik bedoel hiermee dat, wanneer je je als coach durft te laten raken door je cliënt, dit een enorm belangrijk, werkend deel van het coachen kan zijn. De coach als medemens. Die kan voelen wat jij voelt, ook soms meemaakt wat jij meemaakt. Geen verlichte geest die vanaf een onpeilbare hoogte fantastische diepgaande theorieën en zienswijzen loslaat op jouw functioneren, maar een kwetsbaar medemens die je kan helpen reflecteren op wat je belemmert, zonder daarbij zijn professionele kijk en werkhouding te verliezen.Een mens die net zo hard als jij op zijn bek kan gaan. Het soms ook niet weet en moeite heeft met alle ingewikkelde sociale conventies die er schijnen te bestaan. Een medemens die soms ook eigen, relevante levenservaringen en leermomenten met je deelt. Het keyword hier is relevantie. Geen dramatische meehuilgesprekken als: “Ja dat heb ik ook meegemaakt, verschrikkelijk hoor, ik snap wat je bedoelt”. Maar relevante ervaringen die blijk geven van medemens zijn en die je als cliënt helpen mogelijkheden en openingen te zien. De anekdotes van de coach als leermiddel.
In het therapeutische proces wordt dit gegeven ook wel “zelfonthulling” van de therapeut genoemd. Een methode om de cliënt te stimuleren om meer openheid en kwetsbaarheid te tonen in het therapeutisch proces door eigen ervaringen te delen. Het klinkt als een handigheidje wat je dus (aan) kan leren. Jammer dat de zelfonthulling als techniek wordt gepresenteerd in handboeken/opleidingen, want het gaat eigenlijk om iets wat je als coach/medemens binnenin je draagt, en eigenlijk niet aan kunt leren; mens te zijn samen met je cliënt.
Nog geen reacties.